خبرگزاری بانو: در یکی از روزهای داغ و آفتابی ولایت خوست، جایی که سنگ‌فرش‌ها هم زیر گرمای خورشید نفس می‌کشند، صفی از کودکان خردسال با یونیفورم‌های مدرسه در میان شعارها و بلندگوها ایستاده‌اند. صورت‌های آفتاب‌سوخته، چشم‌هایی که از معنا تهی شده‌اند و دست‌هایی که پرچم‌هایی را حمل می‌کنند، بزرگ‌تر از جثه‌های نحیف‌شان.
به گزارش منابع محلی، طالبان در روز شنبه، ۱۰ جوزا، دانش‌آموزان از صنف اول تا ششم را به اجبار در تظاهراتی در حمایت از فلسطین به خیابان‌ها کشانده‌اند. شعارها نه از زبان آگاهی، که از گلوی کودکانی بیرون می‌آمد که شاید هنوز مفهوم «جنگ» و «سیاست» را نمی‌دانند.
ریاست معارف طالبان، برگزارکننده این گردهمایی، کودکان را ساعت‌ها زیر آفتاب نگه داشت. فریادهایی علیه اسراییل و امریکا، از دهان‌هایی که هنوز باید با شعر کودکانه و الفبا پر می‌شد، شنیده شد. پدر و مادران بسیاری، با چهره‌هایی نگران و دل‌هایی پر از خشم، این صحنه‌ها را از دور می‌نگریستند. یکی از والدین می‌گوید: «فرزندم حتی نمی‌دانست چرا آنجا بود. فقط گفته بودند باید بروی.»
در حالی که طالبان همچنان اجازه برگزاری تظاهرات به منتقدان و معترضان داخلی را نمی‌دهند، روز گذشته در چندین ولایت، راه‌پیمایی‌هایی در حمایت از فلسطین با نظارت خودشان برگزار شد؛ راه‌پیمایی‌هایی که به‌نظر می‌رسد بیش از آن‌که هدف همدردی داشته باشند، ابزار نمایش سیاسی بوده‌اند—و این‌بار، کودکان به‌عنوان صحنه‌پرداز استفاده شده‌اند.
خوست، امروز فقط شاهد یک تظاهرات نبود. شاهد خاموشیِ کودکانی بود که به‌جای بازی و یادگیری، به صف کشیده شدند تا نقش بازیگران صحنه‌ای را داشته باشند که هیچ‌گاه برای آن انتخاب نشده بودند.
